ΟΙ ΕΛ-ΛΗΝΕΣ, (με το «Έλληνες» δεν εννοώ όλους τους κατοίκους του
γεωγραφικού τμήματος του πλανήτη που φέρει το όνομα Ελλάς), ούτε
είδωλολάτρες ήσαν, (είναι), ούτε Δωδεκαθεϊστές, μά ούτε καί έθνικοί.
(όπως τους αποκαλούν οι Ιουδαιοχριστιανοί).
Ήσαν καί είναι Ένθεοι, Έννοοι και Έλλογοι.
Τό Δωδεκάθεο είναι κατασκεύασμα τών Ρωμαίων, άπό τούς όποίους το παρέλαβαν οί Χριστιανοί, διότι έτσι τούς βόλευε καί έτσι τούς ΒΟΛΕΥΕΙ.
Είς τήν έποχή μας, τήν έποχή της ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ καί ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΕΩΣ τού ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ καί τής Συμπαντογονίας του, Θεογονίας του μόνο τά πειθήνια δίποδα τού Σιωνισμού, (προσοχή όχι του κράτους του Ισραήλ) καί του Ιουδαιοχριστιανικού Ιερατείου ύπερασπίζονται καί άναπαράγουν τήν ΑΠΑΤΗ που ονομάζουν «Δωδεκάθεο».....
Τό μυστικό τής κοσμογονικής διδαφοράς τής των ΕΛΛΗΝΩΝ θρησκείας, τού έβραιορωμαϊκού δωδεκάθεου καί τού Ιουδαιοχριστιανισμού έβρίσκεται είς τούς αριθμούς γ΄-3χ γ΄)=θ'-9 χ γ'=Κζ΄- 27 καί τού Ιβ΄- 12χ β'-2= Κδ' -24 χ γ - 3 = Οβ' = 72΄
Ίσως κάποια άλλη φορά να αναλύσω, ερμηνεύσω, ΟΠΩΣ ΝΟΜΙΖΩ ή ΠΙΣΤΕΥΩ, τήν Συμπαντογονική - Θεογονική Ούσία καί σημασία τού άριθμού Κζ΄ σέ σχέση μέ τά Κζ' στοιχεία - γράμματα τού τών Έλληνων άλφαβλήτου, όπως καί τό διατί ή ένταφιάστρια τού Ελληνισμού "Δημοκτρατια τού Περικλή" άφαίρεσε τά γ΄ - 3 στοιχεία- γράμματα τού τών Έλ-λήνων άλφβήτου καί έμειναν Κδ΄-24, ώστε χ γ΄-3 νά προσδιορίζονται καί συμβολίζονται οί Οβ΄-72 ριφθέντες είς τόν Τάρταρο Τιτάνες.
'Εξ ού καί οί Οδ΄-72 "Μεταφραστές" τής έβραϊκής πορνοφονοκοσμογονίας, οί Οδ'-72 συνεδριάσαντες, ύπό τό Μωϋσή είς τήν έρημό τού Σινά ύπό Οβ' -72 φοίνικες Γερουσιαστές, καί καί οί Οβ΄-72 σιχαμεροί βασίλεις, τών ύποχθονίων σιχαμερών στρατειών, όπού μάς λέει καί Όσιος Άνδρέας ό Σαλό.
Είναι αλήθεια ότι ο όρος "ειδωλολάτρες" και ο τρόπος με τον οποίο αυτός χρησιμοποιείται, επ' ουδενί δεν δύναται να χαρακτηρίσει τους Έλληνες και, ασφαλώς, η "ειδωλολατρεία", δεν ήταν η θρησκεία των αρχαίων Ελλήνων.
Ο όρος αυτός είναι πολύ μεταγενέστερος και εσφαλμένως χρησιμοποιείται από μεγάλη μερίδα θεολόγων και θρησκειολόγων για να περιγράψει την θρησκεία των Αρχαίων Ελλήνων. Ίσως, μιά μεγάλη μερίδα των σημερινών ορθοδόξων να είναι κατά πολύ περισσότερο "ειδωλολάτρες", από ότι οι αρχαίοι πρόγονοί μας.
Ο όρος "ειδωλολατρεία" θα μπορούσαμε να πούμε ότι προσομοιάζει περισσότερο με τις "τοτεμιστικές" τάσεις πολλών υπανάπτυκτων λαών και πληθυσμών, τόσο του παρελθόντος, όσο και του παρόντος. Στην αρχαιότητα, όμως, ΟΥΔΕΜΙΑ τιμή δεν αποδίδονταν στα αγάλματα των θεών, ούτε θεωρούσαν ότι εντός των αγαλμάτων υπήρχε το Θείον. Άλλωστε, δεν θα πρέπει να λησμονούμε ότι για την τέλεση της λατρείας στην αρχαιότητα δεν ήταν απαραίτητη η ύπαρξη αγάλματος ,και επομένως και ναού (καθώς ο ναός κατασκευάζονταν για την στέγαση του λατρευτικού αγάλματος και των αναθημάτων των πιστών), αλλά αρκούσε η παρουσία βωμού. Η πληροφορίες από τις πηγές της αρχαίας ελληνικής γραμματείας είναι πάμπολλες, όπου αναφέρεται απλώς η ύπαρξη βωμών ή τεμένων, όπου αποδιδόταν λατρεία στους Θεούς, χωρίς να αναφέρεται η ύπαρξη ναού ή λατρευτικού αγάλματος. Ενδεικτικά αναφέρω τον βωμό του Λυκαίου Διός στο Λύκαιον όρος της Αρκαδίας, αλλά και το τέμενος της Αθηνάς Σουνιάδος στο Σούνιο της Αττικής, όπου δεν υπήρχε ναός της Θεάς μέχρι το β' μισό του 5ου αι. π. Χ., αλλά και το τέμενος του Διός στον Όλυμπο, στην σημερινή περιοχή Αγ. Αντώνιος.
Τα λατρευτικά αγάλματα ήταν κατασκευασμένα, και ιδιαιτέρως τα αρχαιότερα, από ξύλο, τα αποκαλούμενα και ξόανα (π.χ. άγαλμα Αθηνάς στην Ακρόπολη ή το παλλάδιο, το οποίο μεταφέρθηκε από το ίλιον), από πολύτιμα μέταλλα (π.χ. άγαλμα Διός στην Ολυμπία) ή από λίθο (π.χ. άγαλμα Νεμέσεως στον Ραμνούντα). Τα πρώτα, τα οποία πολλάκις εθεωρούντο "διιπετή", τουτέστιν εκ του ουρανού ερχόμενα, και αχειροποίητα (όπως ακριβώς διασώζει η εκκλησιαστική παράδοση παραδείγματα και για αρκετές λατρευτικές εικόνες), θεωρούνταν και τα πολυτιμότερα και παλαιότερα σεβάσματα.
Το μεγαλύτερο πλήθος των αγαλμάτων σε μάρμαρο ή σε χαλκό που μας έχει σωθεί από την αρχαιότητα και εκφράζει το αρχαίο ελληνικό κάλλος, δεν είναι λατρευτικά αγάλματα. Πρόκειται για αναθέσεις πολιτών ή πόλεων προς τους Θεούς, κάτι σαν "τάμα". Άλλωστε, και η ίδια η λέξη "άγαλμα", σημαίνει "παν εφ' ώ τις αγάλλεται", κάθε τί με το οποίο κάποιος ευφραίνεται
Αναφορικά με τον ρόλο των αγαλμάτων των Θεών στην λατρεία θα πρέπει να επισημάνουμε το εξής. Η μόνη τους "συμβολή" θα μπορούσαμε να πούμε ότι ήταν κυρίως συμβολική. Κατά την διεξαγωγή των θυσιών και τελετουργιών, μεταφερόταν το λατρευτικό άγαλμα πλησίον του βωμού, ούτως ώστε να υποδηλώνεται η συμβολική παρουσία του Θεού στις θυσίες.
Στα αγάλματα, όμως, δεν αποδιδόταν ουδεμία λατρεία. Ούτε τα προσκυνούσαν, ούτε τα λάτρευαν ως Θεούς! ΤόΈάν συνέβαινε κάτι παρόμοιο τοτε, ναι, θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για ειδωλολατρία (λατρεία του αψύχου αντικειμένου, αντί του Θεού, του "ειδώλου", αντί της Θεϊκής Ενέργειας. Κάτι τέτοιο, όμως, δεν συνέβαινε στην αρχαιότητα.
Αντιθέτως, κατά την βυζαντινή περίοδο, δεν είναι λίγες οι φορές, όπως αναφέρουν χρονογράφοι της εποχής, ότι ο λαός έξυνε τα χρώματα από τις λατρευτικές εικόνες και τα έβραζε και τα έπινε ως αφεψήμματα, ή απέδιδε λατρεία σε αυτές (π.χ. προσκύνηση), καθώς θεωρούσε ότι η εικόνα, το υλικό, δηλαδή, και όχι το εικονιζόμενο πρόσωπο, μπορούσε να τον γιατρέψει.
Οι αποφάσεις της Ζ' Οικουμενικής Συνόδου, οι οποίες έληξαν την εικονομαχική έριδα, που ταλάνισε την Βυζαντινή Αυτοκρατορία για δύο και πλέον αιώνες σχεδόν, επαναπροσδιόρισαν την σημασία των λατρευτικών εικόνων και έκαναν σαφές ότι η τιμή και η λατρεία δεν πρέπει να αποδίδεται στο υλικό, αλλά στο εικονιζόμενο πρόσωπο, απόφαση, η οποία είναι πολύ κοντά στην έννοια που έδιδαν στα λατρευτικά αγάλματα και κατά την αρχαιότητα.
Επομένως, όσο "ειδωλολατρική" είναι η ύπαρξη λατρευτικών εικόνων σήμερα στις χριστιανικές εκκλησίες, άλλο τόσο ήταν και τότε η ύπαρξη των αγαλμάτων. Και όσο "ειδωλολατρική" είναι σήμερα η απόδοση τιμών στις εικόνες, άλλο τόσο ήταν και στην αρχαιότητα. Και ας μου επιτραπεί να επισημάνω ότι σήμερα πολλές φορές συναντάμε τάσεις άκρατης "ειδωλολατρείας" στην χριστιανική πίστη, όταν π.χ. θεωρούμε ότι η τάδε ή η δείνα εικόνα μπορεί να μας γιατρέψει και τρέχουμε να την προσκυνήσουμε, λησμονώντας, προς στιγμήν ότι το πρόσωπο και όχι η εικόνα είναι εκείνα που μπορούν να φέρουν την ίαση, σύμφωνα με την Ζ' Οικουμενική Σύνοδο.
Κάποτε ο Πυθαγόρας ρώτησε την Ιέρεια του Μαντείου των Δελφών τί είναι ο Απόλλωνας.Κι εκείνη του απάντησε:
Απόλλωνας είναι ο Λόγος του Όντος(Θεού) στον κόσμο.Το φώς ειναι το σώμα Του και το πνεύμα των μυημένων είναι η Ψυχή Του...
Η σύνδεση του Απόλλωνα(=Λόγος) με τον Πάνα(=Πάν) και το Δίονυσο(=Υιός),όπως και η σχέση Δίας(=Πατέρας),Απόλλωνας(=Υιός),Αθηνά(=Πνεύμα) μας αποκαλύπτει πολλά περί υποτιθέμενης ειδωλολατρείας των Ελλήνων.Όσο για τις σχέσεις των Θεών(Ζευγαρώματα,δολοφονίες κτλ),οφείλουμε να τις εξετάσουμε υπό το πρίσμα της αστρονομίας και των θετικών επιστημών.
Η ειδωλολατρεία είναι το αποτέλεσμα της παρερμηνείας των Ρωμαίων πάνω στο ζήτημα της ελληνικής κοσμοαντιλήψεως-θρησκείας.
Η παρερμηνεία αυτή συνεπώς,εκφράστηκε με παρερμηνευμένο τελετουργικό τρόπο(βλέπε Saturnalia).
Καιρός είναι λοιπόν μερικοί μεγαλόσχημοι ζηλωτές με παροπίδες να σταματήσουν να ψευδολογούν και να αποκαλούν την θρησκεία των Αρχαίων Ελλήνων Ειδωλολατρία και να αποτρέπουν αντιθέτως τους πιστούς να φιλάνε τις εικόνες τις οποίες ουσιαστικώς τις λατρεύουν. (¨αν περάσει ο επιτάφειος από πανω τους θα ιαθούν, άν προσκυνήσουν την τάδε εικόνα που....δάκρυσε ή έκλαψε θα γίνει το θέλημά τους κλπ. κλπ. παραδείγματα.
Απλώς, το νέο Θεοκρατικό σύστημα της Δύσης, (Παπικός Καθολικισμός, Βυζαντινός (και νύν) ορθόδοξος Χριστιανισμός), χαρακτήρισε ως ειδωλολατρικό, κάθετι το μή Χριστιανικό...
Ήσαν καί είναι Ένθεοι, Έννοοι και Έλλογοι.
Τό Δωδεκάθεο είναι κατασκεύασμα τών Ρωμαίων, άπό τούς όποίους το παρέλαβαν οί Χριστιανοί, διότι έτσι τούς βόλευε καί έτσι τούς ΒΟΛΕΥΕΙ.
Είς τήν έποχή μας, τήν έποχή της ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ καί ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΕΩΣ τού ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ καί τής Συμπαντογονίας του, Θεογονίας του μόνο τά πειθήνια δίποδα τού Σιωνισμού, (προσοχή όχι του κράτους του Ισραήλ) καί του Ιουδαιοχριστιανικού Ιερατείου ύπερασπίζονται καί άναπαράγουν τήν ΑΠΑΤΗ που ονομάζουν «Δωδεκάθεο».....
Τό μυστικό τής κοσμογονικής διδαφοράς τής των ΕΛΛΗΝΩΝ θρησκείας, τού έβραιορωμαϊκού δωδεκάθεου καί τού Ιουδαιοχριστιανισμού έβρίσκεται είς τούς αριθμούς γ΄-3χ γ΄)=θ'-9 χ γ'=Κζ΄- 27 καί τού Ιβ΄- 12χ β'-2= Κδ' -24 χ γ - 3 = Οβ' = 72΄
Ίσως κάποια άλλη φορά να αναλύσω, ερμηνεύσω, ΟΠΩΣ ΝΟΜΙΖΩ ή ΠΙΣΤΕΥΩ, τήν Συμπαντογονική - Θεογονική Ούσία καί σημασία τού άριθμού Κζ΄ σέ σχέση μέ τά Κζ' στοιχεία - γράμματα τού τών Έλληνων άλφαβλήτου, όπως καί τό διατί ή ένταφιάστρια τού Ελληνισμού "Δημοκτρατια τού Περικλή" άφαίρεσε τά γ΄ - 3 στοιχεία- γράμματα τού τών Έλ-λήνων άλφβήτου καί έμειναν Κδ΄-24, ώστε χ γ΄-3 νά προσδιορίζονται καί συμβολίζονται οί Οβ΄-72 ριφθέντες είς τόν Τάρταρο Τιτάνες.
'Εξ ού καί οί Οδ΄-72 "Μεταφραστές" τής έβραϊκής πορνοφονοκοσμογονίας, οί Οδ'-72 συνεδριάσαντες, ύπό τό Μωϋσή είς τήν έρημό τού Σινά ύπό Οβ' -72 φοίνικες Γερουσιαστές, καί καί οί Οβ΄-72 σιχαμεροί βασίλεις, τών ύποχθονίων σιχαμερών στρατειών, όπού μάς λέει καί Όσιος Άνδρέας ό Σαλό.
Είναι αλήθεια ότι ο όρος "ειδωλολάτρες" και ο τρόπος με τον οποίο αυτός χρησιμοποιείται, επ' ουδενί δεν δύναται να χαρακτηρίσει τους Έλληνες και, ασφαλώς, η "ειδωλολατρεία", δεν ήταν η θρησκεία των αρχαίων Ελλήνων.
Ο όρος αυτός είναι πολύ μεταγενέστερος και εσφαλμένως χρησιμοποιείται από μεγάλη μερίδα θεολόγων και θρησκειολόγων για να περιγράψει την θρησκεία των Αρχαίων Ελλήνων. Ίσως, μιά μεγάλη μερίδα των σημερινών ορθοδόξων να είναι κατά πολύ περισσότερο "ειδωλολάτρες", από ότι οι αρχαίοι πρόγονοί μας.
Ο όρος "ειδωλολατρεία" θα μπορούσαμε να πούμε ότι προσομοιάζει περισσότερο με τις "τοτεμιστικές" τάσεις πολλών υπανάπτυκτων λαών και πληθυσμών, τόσο του παρελθόντος, όσο και του παρόντος. Στην αρχαιότητα, όμως, ΟΥΔΕΜΙΑ τιμή δεν αποδίδονταν στα αγάλματα των θεών, ούτε θεωρούσαν ότι εντός των αγαλμάτων υπήρχε το Θείον. Άλλωστε, δεν θα πρέπει να λησμονούμε ότι για την τέλεση της λατρείας στην αρχαιότητα δεν ήταν απαραίτητη η ύπαρξη αγάλματος ,και επομένως και ναού (καθώς ο ναός κατασκευάζονταν για την στέγαση του λατρευτικού αγάλματος και των αναθημάτων των πιστών), αλλά αρκούσε η παρουσία βωμού. Η πληροφορίες από τις πηγές της αρχαίας ελληνικής γραμματείας είναι πάμπολλες, όπου αναφέρεται απλώς η ύπαρξη βωμών ή τεμένων, όπου αποδιδόταν λατρεία στους Θεούς, χωρίς να αναφέρεται η ύπαρξη ναού ή λατρευτικού αγάλματος. Ενδεικτικά αναφέρω τον βωμό του Λυκαίου Διός στο Λύκαιον όρος της Αρκαδίας, αλλά και το τέμενος της Αθηνάς Σουνιάδος στο Σούνιο της Αττικής, όπου δεν υπήρχε ναός της Θεάς μέχρι το β' μισό του 5ου αι. π. Χ., αλλά και το τέμενος του Διός στον Όλυμπο, στην σημερινή περιοχή Αγ. Αντώνιος.
Τα λατρευτικά αγάλματα ήταν κατασκευασμένα, και ιδιαιτέρως τα αρχαιότερα, από ξύλο, τα αποκαλούμενα και ξόανα (π.χ. άγαλμα Αθηνάς στην Ακρόπολη ή το παλλάδιο, το οποίο μεταφέρθηκε από το ίλιον), από πολύτιμα μέταλλα (π.χ. άγαλμα Διός στην Ολυμπία) ή από λίθο (π.χ. άγαλμα Νεμέσεως στον Ραμνούντα). Τα πρώτα, τα οποία πολλάκις εθεωρούντο "διιπετή", τουτέστιν εκ του ουρανού ερχόμενα, και αχειροποίητα (όπως ακριβώς διασώζει η εκκλησιαστική παράδοση παραδείγματα και για αρκετές λατρευτικές εικόνες), θεωρούνταν και τα πολυτιμότερα και παλαιότερα σεβάσματα.
Το μεγαλύτερο πλήθος των αγαλμάτων σε μάρμαρο ή σε χαλκό που μας έχει σωθεί από την αρχαιότητα και εκφράζει το αρχαίο ελληνικό κάλλος, δεν είναι λατρευτικά αγάλματα. Πρόκειται για αναθέσεις πολιτών ή πόλεων προς τους Θεούς, κάτι σαν "τάμα". Άλλωστε, και η ίδια η λέξη "άγαλμα", σημαίνει "παν εφ' ώ τις αγάλλεται", κάθε τί με το οποίο κάποιος ευφραίνεται
Αναφορικά με τον ρόλο των αγαλμάτων των Θεών στην λατρεία θα πρέπει να επισημάνουμε το εξής. Η μόνη τους "συμβολή" θα μπορούσαμε να πούμε ότι ήταν κυρίως συμβολική. Κατά την διεξαγωγή των θυσιών και τελετουργιών, μεταφερόταν το λατρευτικό άγαλμα πλησίον του βωμού, ούτως ώστε να υποδηλώνεται η συμβολική παρουσία του Θεού στις θυσίες.
Στα αγάλματα, όμως, δεν αποδιδόταν ουδεμία λατρεία. Ούτε τα προσκυνούσαν, ούτε τα λάτρευαν ως Θεούς! ΤόΈάν συνέβαινε κάτι παρόμοιο τοτε, ναι, θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για ειδωλολατρία (λατρεία του αψύχου αντικειμένου, αντί του Θεού, του "ειδώλου", αντί της Θεϊκής Ενέργειας. Κάτι τέτοιο, όμως, δεν συνέβαινε στην αρχαιότητα.
Αντιθέτως, κατά την βυζαντινή περίοδο, δεν είναι λίγες οι φορές, όπως αναφέρουν χρονογράφοι της εποχής, ότι ο λαός έξυνε τα χρώματα από τις λατρευτικές εικόνες και τα έβραζε και τα έπινε ως αφεψήμματα, ή απέδιδε λατρεία σε αυτές (π.χ. προσκύνηση), καθώς θεωρούσε ότι η εικόνα, το υλικό, δηλαδή, και όχι το εικονιζόμενο πρόσωπο, μπορούσε να τον γιατρέψει.
Οι αποφάσεις της Ζ' Οικουμενικής Συνόδου, οι οποίες έληξαν την εικονομαχική έριδα, που ταλάνισε την Βυζαντινή Αυτοκρατορία για δύο και πλέον αιώνες σχεδόν, επαναπροσδιόρισαν την σημασία των λατρευτικών εικόνων και έκαναν σαφές ότι η τιμή και η λατρεία δεν πρέπει να αποδίδεται στο υλικό, αλλά στο εικονιζόμενο πρόσωπο, απόφαση, η οποία είναι πολύ κοντά στην έννοια που έδιδαν στα λατρευτικά αγάλματα και κατά την αρχαιότητα.
Επομένως, όσο "ειδωλολατρική" είναι η ύπαρξη λατρευτικών εικόνων σήμερα στις χριστιανικές εκκλησίες, άλλο τόσο ήταν και τότε η ύπαρξη των αγαλμάτων. Και όσο "ειδωλολατρική" είναι σήμερα η απόδοση τιμών στις εικόνες, άλλο τόσο ήταν και στην αρχαιότητα. Και ας μου επιτραπεί να επισημάνω ότι σήμερα πολλές φορές συναντάμε τάσεις άκρατης "ειδωλολατρείας" στην χριστιανική πίστη, όταν π.χ. θεωρούμε ότι η τάδε ή η δείνα εικόνα μπορεί να μας γιατρέψει και τρέχουμε να την προσκυνήσουμε, λησμονώντας, προς στιγμήν ότι το πρόσωπο και όχι η εικόνα είναι εκείνα που μπορούν να φέρουν την ίαση, σύμφωνα με την Ζ' Οικουμενική Σύνοδο.
Κάποτε ο Πυθαγόρας ρώτησε την Ιέρεια του Μαντείου των Δελφών τί είναι ο Απόλλωνας.Κι εκείνη του απάντησε:
Απόλλωνας είναι ο Λόγος του Όντος(Θεού) στον κόσμο.Το φώς ειναι το σώμα Του και το πνεύμα των μυημένων είναι η Ψυχή Του...
Η σύνδεση του Απόλλωνα(=Λόγος) με τον Πάνα(=Πάν) και το Δίονυσο(=Υιός),όπως και η σχέση Δίας(=Πατέρας),Απόλλωνας(=Υιός),Αθηνά(=Πνεύμα) μας αποκαλύπτει πολλά περί υποτιθέμενης ειδωλολατρείας των Ελλήνων.Όσο για τις σχέσεις των Θεών(Ζευγαρώματα,δολοφονίες κτλ),οφείλουμε να τις εξετάσουμε υπό το πρίσμα της αστρονομίας και των θετικών επιστημών.
Η ειδωλολατρεία είναι το αποτέλεσμα της παρερμηνείας των Ρωμαίων πάνω στο ζήτημα της ελληνικής κοσμοαντιλήψεως-θρησκείας.
Η παρερμηνεία αυτή συνεπώς,εκφράστηκε με παρερμηνευμένο τελετουργικό τρόπο(βλέπε Saturnalia).
Καιρός είναι λοιπόν μερικοί μεγαλόσχημοι ζηλωτές με παροπίδες να σταματήσουν να ψευδολογούν και να αποκαλούν την θρησκεία των Αρχαίων Ελλήνων Ειδωλολατρία και να αποτρέπουν αντιθέτως τους πιστούς να φιλάνε τις εικόνες τις οποίες ουσιαστικώς τις λατρεύουν. (¨αν περάσει ο επιτάφειος από πανω τους θα ιαθούν, άν προσκυνήσουν την τάδε εικόνα που....δάκρυσε ή έκλαψε θα γίνει το θέλημά τους κλπ. κλπ. παραδείγματα.
Απλώς, το νέο Θεοκρατικό σύστημα της Δύσης, (Παπικός Καθολικισμός, Βυζαντινός (και νύν) ορθόδοξος Χριστιανισμός), χαρακτήρισε ως ειδωλολατρικό, κάθετι το μή Χριστιανικό...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου